Γράφει ο Αντώνης Νικολακόπουλος
Αγαπητοί Μανεσιώτες και Μανεσιώτισες
Φίλοι και φίλες του όμορφου χωριού μας,
Ένα σύμβολο που χαρακτήριζε για πάρα πολλά χρόνια το χωριό μας, το ιστορικό πλατάνι με το πανέμορφο καμπαναριό, δεν υπάρχει πια.
Ναι! Ένα σύμβολο που στόλιζε την εκκλησία μας και που οι Μανεσιώτες καμάρωναν γι αυτό, δεν υπάρχει πια.
Ναι! Εκεί που πολλές γενιές Μανεσιωτών είχαν συνδέσει τα συναίσθηματά τους με χαρές και λύπες, δεν υπάρχει πια.
Πόσες γενιές δεν έχουν χορέψει, σε διάφορες γιορτές του χωριού μας, αλλά και σε πολλές εκδηλώσεις (γάμους, βαπτήσια), ακούγοντας πρώτα το χαρμόσυνο διπλοκάμπανο που σε ανέβαζε στα ουράνια.
Αλλά όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά. Οι δύσκολες στιγμές που πολλές φορές έχουμε κλάψει όλοι οι Μανεσιώτες γύρω από τον γεροπλάτανο για κάποιον χαμένο δικό μας άνθρωπο, αλλά και νέους μας που έφυγαν γρήγορα από κοντά μας. Αυτός ήταν ο ίδιος ο δεύτερος ήχος του καμπαναριού που ήταν ο λυπητερός και σε κατέβαζε στα τάρταρα.
Διστυχώς όμως όλα τα πράγματα έχχουν ένα τέλος.
Ο Γεωπόνος και το Δασαρχείο γνωστοποίησαν στον Παπαγιώργη και στον πρόεδρο της κοινότητας Ιωάννη Κουτρουμάνη ότι ο γεροπλάτανος είναι άρρωστος και σάπιος και πρέπει να κοπεί πριν γίνει καμμία μεγάλη ζημιά.
Και έτσι κόπηκε παίρνοντας μαζί του μνήμες εκατοντάδων χρόνων.
Όποιος περνάει από την εκκλησία μας ρίχνει μια ματιά εκεί που υπήρχε ο γεροπλάτανος με την κυκλική σκάλα και το καμπαναριό και η καρδιά του σφίγγεται. Πονάει γιατί νιώθει ότι λείπει κάτι από το κορμί του. Εμείς και όσα από τα παιδιά μας τον πρόλαβαν θα τον θυμούνται με νοσταλγία.
Οι νεώτερες γενιές θα τον βλέπουν μέσα από φωτογραφίες και θα θαυμάζουν την μεγαλοπρέπεια και την ομορφιά του. Ελπίζουμε στο μέλλον να υπάρξουν κάποιοι απόγονοί μας οι οποίοι σε έναν νέο πλάτανο στο ίδιο μέρος θα ξαναστήσουν πάλι το καμπαναριό μας.
